Lang was het mijn droom om in deze metropool te geraken en nu gaf Lava mij een unieke kans om de koninklijke stad met een bewogen geschiedenis te bezoeken.
Met kleine oogjes stonden we dinsdag 2/4 om 5u45 aan de bus in Alken voor een trip van 700 km. De onvolprezen Duitse autowegen beginnen echter letterlijk barsten en scheuren te kennen met een onverwachte file van 2 uur op het middaguur door een bouwwerf van nog geen 50 m. Toch was er nog tijd voor een tussenstop in Marienborn met een bezoek aan de grenspost uit de tijd van het ijzeren Gordijn tussen Oost en West-Europa.
Zo arriveerden we kort voor het avondeten in het hotel. Het hotel mocht er best zijn; aanschuiven aan het buffet en eten à volonté, stevig ontbijt en mooie kamers.
Onze 1ste dag stond in het teken van de stadsverkenning met gidsen, die met de vertaalsteun van onze begeleiders, alles duidelijk maakten. Daarna mochten we de Reichstag gaan bewonderen, een prachtige koepel, waarin de meest ecologische en technische snufjes gebruikt werden voor de verkozenen des volks. Iemand van onze groep wist het even niet meer aan de Brandenburger Tor, maar we konden gelukkig toch nog wat van de muur proeven aan de Gedänkstätte Berliner Mauer. Shopping-freaks mochten uitstappen aan de Kurfürsterdamm, te vergelijken met de Louisalaan of Nieuwstraat van Berlijn.
Op de 2de dag stond de muur centraal; eerst wandelen langs de East Side Gallery en genieten van de talrijke graffiti en vredesboodschappen, dan naar Check Point Charlie, dé grensovergang tussen Oost- en West-Berlijn. In het Mauermuseum beweerde men niet van onze komst op de hoogte te zijn. Geen nood voor onze excellente reisleiders Kris en André, die met kalmte en een big smile alles oplosten. In dat museum maakten we kennis met verwijzingen naar conflicten in de laatste honderd jaar. Buiten de 2 wereldoorlogen passeerden ook de conflicten in Vietnam, Korea, Kosovo en ex-Joegoslavië en andere Ukraïnes de revue. Centraal stonden ook de woorden van Reagan tot Gorbatsjov: “Breek deze muur gewoon af” en de dodelijke kus tussen Brezjnev en Honecker. De pittige stapjes door de natte stad deden niet iedereen evenveel deugd, maar van het boottochtje op de Spree genoten we met zijn allen. Voor de liefhebbers was er daarna nog het Neues Museum, waarin vooral de buste van het historische fotomodel, koningin Nefer-titi de aandacht trok (What’s in a name, oh sorry!).
Op de laatste dag konden we het slot Charlottenburg bezoeken ipv het eerst voorziene Käthe-Kollwitzmuseum, en daarna was het kasteel Sans Souci, zomerverblijf van de Pruisische koningen, even buiten Berlijn, een wondermooie afsluiter. Om 17u. trokken we, zoals we 60 jaar geleden in onze schoolopstellen schreven, “moe maar tevreden huiswaarts”. Bye, bye, Berlin, en “nen dikke merci” aan onze begeleiders.